Welkom

Herken je dit?

• Je voelt je al een paar dagen somber, komt met moeite je bed uit en je hebt al je energie nodig om de dagelijkse dingen te doen en je hebt echt nergens zin in. Ineens denk je bij jezelf “oh het is ook bijna de datum waarop mijn vader overleed toen ik op de middelbare school zat.” Op het moment dat je je dit realiseert denk je “ach dit gaat wel weer over”, dit maakt het makkelijker om de dagen erna door te komen en na een paar weken denk je ineens “oh ja, ik doe het gewoon weer”. Dit was dus hoe het eigenlijk al jaren ging en na een paar dagen was het eigenlijk altijd over, maar het lijkt wel of je de laatste jaren, nu je de 50 gepasseerd bent, meer tijd nodig hebt om weer je gewone zelf te worden. Alsof die zwaarte wat meer blijft hangen. Het duurt langer voordat je er weer uit bent en daar maak je je wel zorgen over.
  
  
• Er valt weer een rouwkaart in de bus. De vader van een vriendin is overleden. Je leest de tekst “ Op de mooie leeftijd van 84 jaar”etc. en het eerste wat je denkt is “mijn vader was pas 46”en je voelt je weer in die somberheid vallen. En je weet dat je natuurlijk naar die uitvaart gaat en natuurlijk ga je je vriendin ondersteunen maar je weet ook dat de komende week voor jou dus weer een zwarte week is waarin je moeite hebt om de normale dingen te doen want het confronteert je weer met het verlies wat je al zo lang met je meedraagt en het lijkt erop dat of het steeds zwaarder wordt er weer bovenop te komen.
  
  
• In je omgeving overlijdt iemand die je heel na stond en je merkt dat je moeizaam uit dat verdriet komt en ineens vraag je je af of dit alleen maar erger gaat worden want het lijkt wel alsof het elke keer groter en heftiger wordt en je realiseert je ook wel dat er de komende jaren in je omgeving gewoon meer mensen dood gaan. Betekent dit nou dat je vanaf nu steeds meer zwarte weken hebt, dat je op een gegeven moment hier niet meer uitkomt? Je moet er niet aan denken.
  
  
• Toen je oudste dochter de leeftijd kreeg waarop jijzelf je vader verloor voelde je ineens  weer het verdriet en  de eenzaamheid van toen. Ook de leeftijd van je vader was zo’n soort ijkpunt voor je. Het was  een heel verdrietig moment toen je  besefte dat je hem overleefd had, alsof je je schuldig moest voelen. Je  merkt dat er  steeds vaker momenten zijn waarop je op deze manier terugdenkt. Je merkt dat je daar last van hebt. Je wordt er verdrietig van terwijl je juist graag positief naar de dingen wilt blijven kijken, maar dit kost je steeds meer moeite.
  
  
• Nu je de 50 bent gepasseerd en je kinderen allemaal min of meer het huis uit zijn heb je veel meer tijd voor jezelf om de dingen te doen waar je blij van wordt. Maar in plaats daarvan wordt je doodmoe van al dat gemaal in je hoofd over je jeugd  en het wordt alleen maar erger. Hierdoor voel je ook weer schuldig naar je kinderen toe want je wilt absoluut niet dat zij daar iets van merken. Zelf voelde je als kind altijd een zwaarte om je moeder heen hangen, haar verdriet om de dood van je vader voelde je altijd me  Jij  wilt juist  positief naar de toekomst kijken en genieten van dat wat er wel. Maar dat lukt je niet. Zou dat  grote verdriet  uit je jeugd dan nog altijd diep verborgen aanwezig zijn? Je moet hier wel wat mee want anders dan kun je niet de moeder zijn die je graag voor je kinderen wilt zijn.
  
  
• Als je nu niets onderneemt zal  het zwart steeds meer terrein winnen in je leven en komen er steeds meer gelegenheden waarbij je in die somberheid wordt geduwd. Het kost steeds meer tijd om daar uit te komen tot op een gegeven moment, net nu je tijd hebt voor jezelf, tijd om je eigen leven leuk te gaan maken, je dit niet meer gaat lukken. Je hebt altijd een positieve blik gehad, je hebt altijd weer die zwarte periodes overwonnen maar als je nu niet ingrijpt dan ga je die strijd verliezen en dat is niet wat je wilt voor de rest van je leven. Je bent een positief mens ondanks alle zwaarte die je hebt meegemaakt, je wilt nu kiezen voor positieve, levendige, optimistische jaren zolang je ze nog hebt, want niemand weet beter dan jij hoe snel het zomaar voorbij kan zijn.