Over Mij

Terugkijkend op mijn jeugd voel ik tegenwoordig vooral trots. Trots op ons als gezin, hoe we met elkaar probeerden er wat van te maken, ieder op zijn eigen manier, met zijn eigen verdriet.

Het was een  warm, gezellig, muzikaal  gezin waarin ik opgroeide  met mijn vader, moeder en 3 zusjes. Toen ik 10 jaar was kwam er  ook nog een broertje, geweldig vond ik dat. Vanaf mijn 17e veranderde alles, mijn vader overleed en binnen 6 jaar  ook nog eens  mijn oudste zusje.

 

We probeerden als gezin de draad weer op te pakken en ogenschijnlijk ging dat best goed maar naast  mijn eigen verdriet voelde ik altijd het diepe verdriet van mijn moeder en wilde ik haar absoluut niet met mijn eigen verdriet belasten. Daarnaast voelde ik me verantwoordelijk voor mijn jongere zusjes en broertje ,   “in 1 klap volwassen ”. Het was niet zo dat ik constant voor ze aan het zorgen was, maar in mijn gedachten was ik er veel mee bezig. Voor de buitenwereld ging alles gewoon door, er werd weinig over gesproken, het voelde alsof niemand daar op zat te wachten. Ik was vaak moe maar deed keurig zonder vertraging een conservatoriumstudie. Na m’n studie ging ik werken op een muziekschool, kreeg kinderen en  probeerde er altijd te zijn voor mijn moeder en zusjes en broer. Wel had ik  vermoeidheidsklachten en was ik enorm gevoelig voor stress maar ja dat zou wel komen door de drukte van werk en gezin en ja als je dan ook nog psychologie aan de OU gaat studeren dan kan het ook niet anders dacht ik. De studie vond ik erg leuk en ik wilde vooral positief  in het leven staan, maar dit kostte me  steeds meer moeite. Gewone dagelijkse dingen deden me steeds vaker aan vroeger denken, zoals de leeftijd van m’n oudste dochter me plots deed realiseren dat mijn zusje op diezelfde leeftijd overleed en wanneer een ouder van een van mijn vrienden overleed vond ik dat natuurlijk verdrietig maar toch was het eerste wat ik dacht  dat ik wou dat mijn vader die leeftijd had bereikt, hij werd slechts 46. Wanneer ik naar een begrafenis of crematie moest  kwam mijn eigen verdriet weer helemaal boven en kostte het me steeds meer moeite om de draad weer op te pakken, ook realiseerde ik me dat met het stijgen van mijn eigen leeftijd ik steeds vaker geconfronteerd zou worden met deze situaties. Natuurlijk wist ik dat er wat zat, natuurlijk wist ik dat de dood van m’n vader en zusje  me getekend had en dat ik daardoor elke keer zo van de leg was als er wat naars gebeurde maar ik wilde echt niet naar een psycholoog want ik wist dat ik dan moest praten over wat er allemaal gebeurd was en daar werd ik alleen maar vreselijk verdrietig van, ik dacht niet dat dat het zou oplossen. Maar pas toen mijn broer ziek werd en overleed dacht ik “nou is het wel genoeg, ik weet niet meer hoe ik hier nu weer mee moet omgaan”. Ook wist ik heel zeker dat ik er voor mijn kinderen wilde zijn en dat ik al dat verdriet van jaren niet meer de regie wilde laten voeren over de rest van mijn leven. En zo ging ik op m’n 53e  naar een haptonoom waarbij ik leerde stresssignalen beter te herkennen en waarbij veel gepraat werd over mijn gevoelens en gedachten uit het verleden. Waarom in vredesnaam heb ik dit niet jaren eerder gedaan vroeg ik mezelf af, dit zou ik iedereen in zo’n situatie  gunnen! En langzamerhand  ontstond  het idee om als ervaringsdeskundige iets te willen betekenen voor andere vrouwen met een jeugd in het teken van rouw. Veel vrouwen die nu de 50 gepasseerd zijn en die als kind een ouder of een broertje of zusje zijn verloren zullen zich herkennen in mijn verhaal. Ze hielden zich altijd sterk, het leven ging door  en er was  weinig aandacht voor hun angsten en verdriet. Vaak  beïnvloedde dit  onbewust hun verdere ontwikkeling tot volwassene. Ook wanneer  je dit “slechts” 1 keer hebt meegemaakt, de impact blijft hetzelfde! Wat zou het toch  mooi zijn als zij alsnog de aandacht krijgen die ze verdienen en dat hun stem alsnog gehoord wordt en zij  net als ik veel meer rust gaan ervaren in hun hoofd waardoor ze weer positief in het leven kunnen staan. 

 

Tegenwoordig kan ik terugkijken op mijn jeugd zonder alleen maar het verdriet te voelen, ik zie ook weer de vele mooie momenten. Verder neem ik de dingen  zoals ze zijn en voel ik me  niet meer  verantwoordelijk voor het welzijn van mijn familie. Ook voel ik me niet meer  schuldig als ik gewoon eens nee zeg. Stress herken ik tijdig en laat ik niet meer wekenlang  doorwoekeren. Ik accepteer dat er  goede en mindere goede dagen zijn en dat geeft me rust in m’n hoofd en lijf.  Het praten over de dood van mijn dierbaren vind ik wel lastig, maar ik ga het niet  meer uit de weg. Het gevoel dat een ander daar niet op zit te wachten, leg ik tegenwoordig naast me neer. Ik kijk bewust vooruit met een positieve blik, maar ook regelmatig eens terug en zie dan vooral juist de mooie dingen van vroeger. 

 

Wat mij typeert:

Zoals  een docent  geef ik richting aan het proces van de cliënt. De persoonlijke ervaringen van de cliënt zijn leidend i.p.v. mijn eigen persoonlijke ervaringen. Gebruik van humor maakt het gesprek vaak wat makkelijker en zonder zweverig te zijn, heeft muziek en ademhaling een plek binnen de coaching.

 Mijn visie:

• Er is te weinig aandacht voor rouw in de samenleving, terwijl dit een enorme impact heeft op iemands leven, zeker ook bij het opgroeien in een gezin. Ook al is er tegenwoordig  wel wat verbeterd, vaak is het niet genoeg. Kinderen praten niet makkelijk over hun verdriet maar ondertussen spookt er van alles door hun hoofd.  Na een aantal weken aandacht gaat alles weer door, maar niet voor iedereen! Juist wat meer aandacht voor hun verdriet  geeft vertrouwen  dat al hun gevoelens er mogen zijn en benoemd mogen worden.
• In mijn ogen is er juist teveel aandacht voor de andere kant: de rouwende moet maar snappen dat het moeilijk is voor iemand om iets tegen je te zeggen of snappen dat iemand je ontloopt. Zo wordt het een rouwende alleen maar moeilijker gemaakt om te praten over hun verdriet en het een plek te geven.
• Voor veel mensen gaat rouw nooit  over. Daar hoef je ook niet naar te streven.  
• Rouwen zou je nooit alleen moeten doen, ook niet als het je hele leven door gaat. 

Als je me zou kennen zou je weten dat...

...Ik graag schuif met de meubelen en spullen in huis. Dan weer staat de bank bij het raam, dan weer ergens anders. Op foto’s zie je dan ook steeds een andere inrichting.

 

...Ik  gevoelig ben voor kleur in huis en dat dit echt invloed heeft op mijn humeur.

 

...Ik van jongs af aan al graag ronddool op de enorme stranden van de wadden. Eindeloos schelpen zoeken, de wind en het water wat altijd in beweging is en dat gevoel dat het altijd zo was en zal zijn. Die nietigheid ervoer ik als kind al en op Terschelling komt het altijd weer boven.

 

...Je me niet moet storen als ik lekker aan het lezen ben,  je kunt het proberen maar vaak hoor ik je niet eens.

 

...Ik absoluut geen geduld heb om uitgebreid te koken en me wel altijd voor neem om nu eens eindelijk handige keukenspulletjes te kopen maar het nooit doe.

 

...Je me niet blij maakt met een luxe diner  maar juist wel van gezellig eten met vrienden thuis of in een eetcafé 

 

...Ik ook musicus/fluitist ben, van heel veel soorten muziek houd, maar enorm van Barokmuziek

 

...Het me heel blij maakt als we met mijn familie in de woonkamer met jong en oud dansen op de discomix gemaakt door mijn zoon

 

...Ik gek ben op kopjes en kommetjes, daar heb ik nooit genoeg van

 

...Ik heel veel dienbladen van Ikea heb, na elk bezoekje komt er weer een bij

 

...Ik heel graag naar dansvoorstellingen ga